Шмат думак прынес  прагляд трох частак дакументальнага фільма “Манкурты”  на тэлебачанні. Захацелася выказаць свае меркаванні. 
 Мне як грамадзяніну Рэспублікі Беларусь вельмі горка, што ў сённяшняй палітычнай сітуацыі манкурты розных забруджаных кшталтаў  пачалі вытвараць  ганебныя ўчынкі ў дачыненні да Беларусі – як у самой краіне, так і па-за яе межамі. А слова “манкурт” найперш і ўжываецца для красамоўнай характарыстыкі  чалавека, які страціў сувязь са сваімі каранямі, што забыўся пра свой род, краіну, землякоў.  

 І сапраўды: гэта проста дзікунства, што сёння сярод нас з’явіліся тыя, хто гатовы не дапамагаць краіне, а шкодзіць ёй. Мне ніколі не падабаліся манкурты, людзі перакаці-поле. Манкурцтва – гэта найперш здрада. Здрада сваёй зямлі, землякам, суайчыннікам. Яшчэ больш абсурдна і агідна  ад таго, што некаторыя чамусьці  перакананы, што нам, беларусам, трэба жыць па мадэлях Еўроп-Амерык. Пачынаюць навязваць свае брыдотныя, наіўныя  меркаванні іншым. 

 Як наогул можна дыскрэдытаваць тую краіну, дзе жывеш? Дзе жывуць твае бацькі, сябры, знаёмыя. Чаму у некаторых суайчыннікаў  праявілася  хлусліва зразумелае пачуццё патрыятызму? Дзеянні падобны да існавання Іудаў, якія, на жаль, былі ва ўсе часы ў любой краіне. І глыбока памыляюцца такія манкурты, што, здрадзіўшы Радзіме, уцёкшы, як пацукі, за мяжу, яны змогуць спакойна там дажываць свой век. Нельга забываць пра закон бумеранга. 

 Беларусь знаходзіцца ў цэнтры Еўропы,  нам ёсць чаму павучыць і  іншыя краіны. А шкодзіш суседзям – здрада абавязкова вернецца назад! Манкурты ніколі не змогуць павесці за сабой іншых, стаць лідарамі, тым больш нацыянальнымі героямі. 

 Мне яшчэ са школы – і на ўсё жыццё запомніліся таленавітыя творы вялікага кіргізскага пісьменніка Чынгіза Айтматава. Творы здольны патрапіць у душу кожнага, незалежна ад нацыянальнай прыналежнасці. Нельга без хвалявання і 21 стагоддзі чытаць і перачытваць творы  “І даўжэй стагоддзя доўжыцца дзень”, “Плаха”, “Матчына поле”, “Буранны паўстанак”.  Айтматаву ўдалося ў многім раскрыць саму ганебную прыроду манкурцтва. На жаль,  манкурты не перавяліся і ў наш час. Ёсць яны сярод нас, у любога народа, у любой краіне. А прасвятленне можа прыйсці толькі тады, калі адродзіцца памяць пра сваіх продкаў. Гэта нам як свежае паветра  патрэбна зараз, калі свет скаланаюць войны і жорсткія супрацьстаянні, калі падымаюць галовы прыхільнікі нялюдскіх ідэй, сеючы варажнечу паміж народамі. А запавет змагання  за злом – самы святы і высакародны.